vrijdag 15 juli, the last day + zaterdag 16 juli de terugreis

The last day van onze droomreis breekt aan en het geluid van stromende regen kletterttegen het raam. Jammer maar het is niet anders. Na weer te hebben ontbeten en het stoppen van de regen besluiten Wouter en Fenne nogmaals te gaan bubbelen en Gerard en ik lopen over het strand richting centrum van Mission Beach. Uiteindelijk blijken we toch een stuk verder te zijn gelopen dan het centrum. Terug lopen we via een pad langs enkele backpacker-campings waar muziek gemaakt wordt en op primitieve manier een potje gekookt wordt. Heel wat minder luxe dan wij op stap zijn, maar wel leuk om te zien. Via een klein park waar vele tropische bomen voorzien van een naamplaatje zijn te zien komen we weer in het centrumpje.

Omdat het inmiddels weer is gaan regenen besluiten we om een kop koffie te pakken in een rasta-cafétje. Daar worden we geconfronteerd met de beelden van de ramp in Nice, wat een contrast met onze omgeving. Dan maar liever een minder zonnige dag hier dan te belanden in een nachtmerrie. Fenne en Wouter sluiten inmiddels aan en samen bekijken we de winkeltjes nog een keer. Wouter voegt op het laatst nog een T-shirt toe aan zijn collectie. Dan treffen we nog een local met een witte Kakatoe op zijn schouder. Hij bemerkt onze belangstelling en knoopt een gesprek met ons aan. Harrie, zo heet de Kakatoe, wordt volop bewonderd en vindt afwisselend een plekje op de arm van Wouter, Gerard en mij. Fenne laat de beurt aan haar voorbij gaan.

Teruggekomen in het appartement besluiten we om onze koffers te pakken en alvast wat kleren die Fenne toch niet meer nodig heeft in haar laatste dagen in Perth een plekje te geven in een van onze koffers. Met als gevolg.......dat van haar is nu bijna leeg en wij sjouwen ons te barsten. Wouter legt zich nog even op een oor en wij werken voor zover het toelaat ons blog bij. Om half 7 is er voor de laatste keer een tafeltje gereserveerd in het restaurant. We nemen binnen plaats omdat het jammer genoeg buiten te koud is. Na het eten wordt de fles Rosé leeg gemaakt en duiken we ons bed in om fit aan onze terugreis te kunnen beginnen.

Zaterdag 16 juli, de terugreis.

Het is goed om te zien dat het weer er vandaag wat vrolijker uitziet dan de afgelopen 2 dagen. Ook al moeten we aan de terugreis beginnen, dit is toch altijd fijner dan met regen te moeten vertrekken.

Het laatste ontbijt, check van de kamer, de koffers gesloten en nogmaals gewogen en dan is het zover. Wouter rijdt ons voor de laatste keer van Mission Beach naar Cairns waar we de auto moeten inleveren op het vliegveld. Daar kunnen we ook al meteen onze koffers inleveren. Dan volgt het afscheid van Fenne, haar vlucht terug naar Perth vertrekt pas om 8 uur. Zij besluit een kluisje voor haar koffer te huren en neemt een taxi naar een strandje om daar nog even te genieten van het uitzicht en het zonnetje. Ook al weten we dat het afscheid maar van korte duur is toch voelt het niet fijn om na 3 weken samen gereisd te hebben haar hier achter te laten. Zelf zit ze er niet zo mee.

Na onze laatste dollars besteed te hebben aan een magneetje kunnen we het vliegtuig in. 10 minuten eerder dan gepland stijgen we op en vliegen richting Hong Kong. Tijdens de vlucht is er meer turbulentie dan we gewend zijn....hahaha wat klinkt dat, net alsof we ervaren wereldreizigers zijn.

Veilig landen we op de luchthaven van Hong Kong en brengen we de 4 uur tussenstop door met wat eten drinken, slenteren, hangen, lezen, appen en weer het bijwerken van ons blog.

Inmiddels is het zondag 17 juli en staan we in de rij om aan onze laatste etappe te beginnen naar Amsterdam. Dit duurt nog maar 11 uur....... Een bijzondere dag waarop Gerard ook nog eens zijn verjaardag viert. Hij is deze keer maar liefst 30 uur jarig met al die tijdverschillen. En wie kan dat nu zeggen. De reis verloopt verder voorspoedig en eerder dan gepland landen we al om half 7 op Schiphol. Daar komt Wouter volop in actie om maar zo snel mogelijk de koffers te hebben en door de douane te kunnen gaan omdat dan eindelijk na 3 lange weken Sanne op hem staat te wachten. Die is samen met Josephine om 4 uur al vertrokken om ons op te komen halen.

Een super enthousiast weerzien volgt en na de uitbundige begroetingen rijden we volgepakt in onze "kleine" Peugeot richting Venlo. Daar worden we welkom geheten door zonnebloemen van de buurtjes en volgens oude traditie eigengemaakte tomatensoep van oma Oirschot en saucijzen/worstenbroodjes en de traditionele welkomstkaart uit Oss van Oma Mini.

Na de eerste verhalen over en weer vallen we bijna om van de slaap en gaan proberen een paar uurtjes van de slaap in te halen. Moe maar zeer voldaan enook wel met een heel onwerkelijk gevoelvallen we uiteindelijk in slaap. Fenne is inmiddels alweer in Perth en vraagt voor de grap of we even willen skypen. Voor de grap doen we dat dan ook nog even kort en kunnen ons nu gaan opmaken om haar a.s. donderdag te verwelkomen op Schiphol waar ze dan na ruim 9 maanden als Au pair inAustralië weer voet zal zetten op Nederlandse bodem. We verheugen ons met zijn allen enorm om haar dan weer "definitief" terug te zien.

Hierbij sluiten we ons reisblog van onze onvergetelijke reis af. We vonden het super leuk om het op deze manier met jullie te delen. Bedankt voor alle reacties, het deed ons goed om op deze manier te ervaren dat velen met ons zijn meegereisd. Het waren volle 3 weken waarin we veel hebben meegemaakt en gezien. Ook voor ons zelf blijft dit blog een document voor het leven. De “live”-verhalen volgen in de komende tijd vast en zeker wel een keer.

Heel veel liefs van ons alle 4.

Mission Beach

Woensdag 13 juli 2016.

Na inmiddels geroutineerd weer alles ingepakt te hebben en afscheid genomen hebben van Hellen, onze gastvrouw van de afgelopen 2 dagen, rijden we met “gematigde” spoed richting Mission Beach. De weersberichten voor vandaag zijn nog redelijk gunstig dus willen we zo lang mogelijk gaan genieten van de zon op ons tropische adres voor de komende dagen. Na een voorspoedige reis van 2 uur bereiken we onder een stralende blauwe hemel de plek van bestemming.

Eigenlijk 2 uur voor de inchecktijd maar omdat de kamer al gereed is voor onze komst kunnen we al meteen terecht. Een magnifiek uitzicht van ons balkon over het tropische bounty strand en de Indische oceaan. Tot ongeveer half 6 vangen we alle zonnestralen die er zijn omdat de vooruitzichten voor donderdag en vrijdag toch inderdaad niet al te best lijken te zijn.

Nadat het bubbelbad in het appartement uitgebreid is getest genieten we ’s avonds van een feestelijk diner op het terras met wederom het prachtige uitzicht. Ter gelegen van vaderdag en alvast de verjaardag van Gerard a.s. zondag wordt de rekening betaald door Fenne Wouter en Stan. Tenslotte zoeken we hierna ons bed op en hopen tegen beter weten in op weer een mooie dag morgen.

Donderdag 14 juli 2016.

Wakker worden van het zonlicht is er vandaag helaas niet bij. Het waait flink, ziet er grauw uit , nog wel droog maar voor hoe lang? Na het ontbijtbuffet waarvan Fenne, Gerard en ik genoten hebben in het restaurant lopen we samen met rasse tred over het uitgestrekte en stille strand. Koud is het allerminst maar er staat wel een flinke wind.

We nemen ook nog een kijkje in het centrum van Mission Beach. Dit is een klein kustplaatsje met vele restaurantjes, een mini super een postkantoor en enkele winkeltjes. Ook zijn er wat toeristen bureautjes, maar om daar wat te boeken laten we i.v.m. de weersomstandigheden achterwege. Super jammer met name voor Fenne. Zij heeft zich verheugd om van de bonus die ze heeft gekregen van Leanne en Damien voor de bewezen diensten, een bijzondere herinnering te maken in de vorm van Skydiven. Er worden geen boekingen gedaan dus helaas………. Wel een goede reden voor haar om terug te keren naar dit land waar ze de afgelopen maanden een super tijd heeft gehad. ’s Middags rijden we met zijn vieren naar Innisfail, een klein plaatsje 50 km verderop, in de hoop daar nog een enkele souvenir te scoren. Het blijft bij een lunch omdat de weersgoden ons hier ook niet goed gezind waren. De regen blijft met bakken uit de hemel vallen en dus knappen we bij thuiskomst een uiltje voordat we ‘s avonds aanschuiven voor het diner. Het uitzicht op zee is helaas stukken minder dan gisteren maar de cocktails vergoeden veel. Zeker de Pom Pom van Elian deed wonderen….hahahahaha.

Atherton tablelands & waterfalls

Dinsdag 12 juli 2016

Na een goede nachtrust in onze blokhut en een bescheiden ontbijtje en het inpakken van onze rugzakken met zwemspullen vertrekken we om op zoek te gaan naar de watervallen. Voorzichtig komt het zonnetje tevoorschijn achter het wolkendek. Als eerste komen we aan bij de Dinner Falls, voor Nederlandse begrippen al een grote waterval. Uiteraard worden er door ons alle vier volop foto’s geschoten. Hierna vervolgen we onze weg naar nummer twee op de route. Wouter chauffeurt ons vakkundig over de kronkelige wegen er naartoe. Voordat we Millaa-Millaa Falls bezoeken lunchen we in het plaatsje Millaa-Millaa bij de plaatselijke supermarkt/ bakker/ drogist/ speelgoedwinkel/ postkantoor en snackbar. Geweldig om te zien hoe dit in een pandje bij elkaar gedreven wordt.

Bij de Millaa-Millaa Falls wordt al snel besloten om te zwemspullen aan te trekken. Gerard neemt het voortouw en duikt het eerste in de ijskoude poel. Fenne volgt en Wouter sluit de rij, nadat hij ‘geholpen’ wordt door een Duitse schone en ik blijf aan wal……..… tenslotte moet er toch ook iemand zijn die dit tafereel vastlegt voor het archief………….. Hihihi. Het was een indrukwekkend schouwspel.

Na weer gedroogd in de kleren zijn gestapt vervolgen we de rit naar de Zillie Falls. Het geluid van de krachtige waterstralen is al vanaf de parkeerplaats hoorbaar. Het uitzicht is weer super. Om aan de voet van de waterval te komen is een barre tocht nodige via een onbegaanbaar en super glibberig paadje van rode vulkaangrond. Tot halverwege volgen we het pad met ons viertjes, maar ondergetekende besluit halverwege terug te keren en van bovenaf de dappere routevervolgers vast te leggen op de gevoelige plaat.

Hierna besluiten we om ook de vierde waterval te bezoeken en daarna onze tocht te beëindigen. Als afsluiting worden hier ook weer enkele mooie kiekjes genomen.

Een bezoekje aan de KFC-drive, omdat Wouter en Fenne wel trek hebben gekregen van alle avonturen is de afsluiting van een prachtige dag. Onder genot van een Rosétje en Corona werken we het blog bij en Wouter zoekt de rust op met zijn telefoon en zoekt contact met Sanne. Alweer een plek waar we afscheid van moeten nemen morgenvroeg. Dan gaan we naar ons laatste tropisch adresje in Mission Beach en hopen op wat zonnige dagen als afsluiting van onze zeer bijzondere reis Down Under.

Tevens realiseren we ons dat we, ook al is het maar voor vier dagen, weer afscheid moeten gaan nemen van Fenne, die als afsluiting alleen nog vier dagen terug gaat naar Perth om haar avontuur van 10 maanden ook weer alleen af te sluiten met het afscheid nemen van Damien en Leanne, maar vooral Oliver en Noah, want die zal ze het allermeest gaan missen.

Port Douglas en Atherton

Zondag 10 juli

Vandaag stond er een tocht door het tropische regenwoud op het programma. Dit werd dus weer vroeg opstaan voor iedereen, ondanks aandringen van ons alle drie, koos Wouter er jammer genoeg voor om dit uitstapje aan zich voorbij te laten gaan en te kiezen voor een dagje rust. Uiteindelijk bleek dit niet zo’n slechte keus te zijn geweest. Precies volgens planning werden we om 8.50uur opgepikt door een zeer enthousiaste Bridget (Aboriginal). Zij bracht ons, samen met de 15 andere passagiers, naar ‘Cooya beach’ waar de eerste activiteit plaats zou vinden. Daar wachtte een echte Aboriginal, een van de gebroeders Walker, op de groep om ons de basis van het speervissen bij te brengen. Op blote voeten gewapend met een speer was het de bedoeling om een heel stuk door de modder en plassen de oceaan in te lopen en vanuit de oceaan de mangrove in te lopen en daar het maal voor de ‘morning tea’ te vangen (krabben pijlstaartroggen en schelpdieren). Fenne en ik kozen er op het laatste moment voor om niet mee te gaan. Gerard, onze dappere speerwerper, ging vol goede moed mee met het idee om over een half uurtje weer terug te zijn. Toen Fenne aan Bridget vroeg hoe lang de tocht zou duren; 1,5/2 uur, voelden we ons toch wel een beetje schuldig dat we hem alleen hadden laten gaan. Bridget stelde voor om in het plaatsje Mossman een kopje koffie te gaan drinken om de tijd te doden. Na ongeveer 2 uur ‘wachten’ kwam de groep weer in zicht. Aan kop liep de Aboriginal met een emmer vol met krabben en andere vangsten… zonder bijdrage van onze Geer.

Terwijl iedereen enthousiast genoot van alle gebeurtenissen, bleek dat deze activiteiten toch niet zo voor ons waren weggelegd. Na een kort busritje werden we afgezet bij het visitorcentrum van Mossman om daar eerst even lekker te lunchen om vervolgens een wandeling door het regenwoud te maken met een echte Aboriginal/ Medicijnman. Ondanks dat dit toch echt niet ons ding bleek te zijn, was het toch een bijzondere ervaring om onder begeleiding van Mooks een tocht door het regenwoud te maken in gezelschap van Ozzies, Nieuw-Zeelanders, en Engelsen. Mooks wist ontzettend veel te vertellen van de gevaren van verschillende planten en bomen en over de levenswijze hoe zijn voorouders hebben geleefd.

De wandeling werd afgesloten met traditionele thee en scones. Moe en toch onder de indruk en blij dat we ook dit stukje van Australië hebben gezien, werden we rond half 5 weer afgezet bij ons appartementje.

Na ’s avonds nog een aantal rosétjes en Corona’s (heel belangrijk; met limoen) te hebben gedronken, sloten we alle vier onze ogen op naar de dag van morgen

Maandag 11 juli

Omdat het inpakken van onze koffers na verloop van onze reis steeds makkelijker en sneller gaat,vertrokken we op deze zonnige dag al vroeg naar Atherton. Omdat we niet weten of er gelegenheid is om boodschappen te doen in deze plaats stoppen we wederom in Mossman om wat boodschapjes in te slaan. Het eerste gedeelte van onze reis brengt ons weer door het Tropisch regenwoud vol met bananenbomen en suikerrietplantages. Daarna rijden we een compleet ander landschap binnen waar de droogte en de warmte ons tegenmoet komt. Door veel stukken verbrand bos en erg lange wegen waar we vooral 4x4 WD vehikels tegenkomen. De grond is droog en rood van kleur en tussen alle verbrandde en overgebleven bomen zien we grote ‘bulten’ van zand, dit blijkt zand van de vulkaan te zijn. Het volgende landschap doet ons denken aan Noord-Frankrijk, heuvelachtig, groen en uitgestrekt. Dit alles in een tijdsbestek van anderhalf uur. Dan bereiken we Atherton, een typisch Australisch plaatsje, waar we ons voelen alsof we in het programma van Robert ten Brink zitten.

Net buiten het centrum vinden we een smal omhoog lopend paadje naar ons verblijf voor de komende 2 dagen. Omdat we iets te vroeg zijn geeft de eigenaresse de tip om te gaan lunchen bij ‘Lake Barrine. We hebben heerlijk geluncht maar niet op die plek maar wel in een klein typisch Australisch plaatsje Yungaburra. Naderhand zijn we teruggekeerd naar onze B&B Blue Gum en werden we zeer vriendelijk ontvangen en hebben we ons gesetteld. Hier hebben we de rest van de dag heerlijk rustig in het zonnetje op het balkon doorgebracht en hadden we tijd om ons blog in alle rust bij te werken.

The Great Barrier Reef en the jungle

Donderdag, 7 juli 2016.

Na een goede vlucht gisteren van Sydney naar Cairns met wel een klein uurtje vertraging stappen we uit het vliegtuig en merken we meteen dat we in een ander klimaat terecht zijn gekomen. De zwoele hitte komt ons tegemoet ondanks dat het al avond is.

We zijn benieuwd of we volgens plan op het vliegveld worden opgehaald bij de uitgifte van de bagage. Maar we zien al snel een man met ELSEN op zijn bordje en hij zal ons met de bus naar Palm Cove brengen, ons onderkomen voor de komende 2 nachten. Alles klopt weer als een bus, het enige mindere is dat deze super vriendelijke chauffeur flink gezweet heeft die dag en niet al te lekker ruikt, sterker nog hij stinkt als een ……..

Na een half uurtje zijn we op de plaats van bestemming en komen terecht in een luxe paradijsje direct aan het strand met een jacuzzi in huis en een zwembad waar je vanuit de kamer zo in kunt lopen.

Helemaal geweldig.

Dan breekt de grote dag aan dat we naar het Great Barrier Reef (GBR) gaan. Om 7 uur worden we al opgehaald door de bus en vertrekken dan richting Cairns.Met de Ocean Spirit, een luxe zeilschip (catamaran) van 32 mtr. lang vertrekken we naar het eilandje Michaelmas Cay waar het GBR in volle glorie te zien zal zijn.

Het is een prachtige zonnige dag en we worden uiterst vriendelijk ontvangen met koffie en cake. De zeil/motortocht er naar toe duurt 2 uur en het is al genieten onderweg van de prachtige uitzichten en een stevige wind. Dan naderen we het GBR. Na alle instructies over het snorkelen worden met 2 kleine bootjes inclusief uitrusting naar het eilandje gevaren onder het toeziend oog en begeleiding van de lifeguards kan iedereen op zijn eigen tempo en manier van alle onvoorstelbare schone pracht genieten.

Wouter maakt volop gebruik van zijn GoPro, zowel boven en onder water. Alle 4 genieten we intens van wat ons overkomt. Eigenlijk niet te beschrijven datgene wat je allemaal life ziet. Zelfs de foto’s en opname’s kunnen niet tippen aan de werkelijkheid.

Na 2 uurtjes gedobberd te hebben in het koraalrif gingen we terug richting boot voor een uitgebreide lunch en zetten we weer koers richting vaste wal.

Vermoeid maar zeer onder de indruk van alles wat we hadden gezien sloten we de dag af met de busrit richting hotel. In die bus kwam Fenne er overigens achter dat de hele dag op die boot ook een collega Au pair (in Perth) uit Denemarken had meegevaren met haar moeder. De wereld blijkt toch ook hier klein te zijn.

Vrijdag, 8 juli 2016.

Na een goede nachtrust vertrokken we met de taxi naar Cairns om daar onze huurauto op te halen voor de komende 9 dagen. Alles was weer perfect geregeld en nadat we onze koffers hadden ingeladen vertrokken we naar onze volgende bestemming; ‘Cape Tribulation’. Een prachtige route van ongeveer 150 km langs en bijna door de zee en op het eind nog een stukje door het tropisch regenwoud kwamen we aan bij ons verblijfje.

Midden in de jungle hadden we een echte boomhut waar we een nachtje in verbleven. Omdat we midden in de jungle zaten verwachtten we toch enige insecten en dieren, maar op enkel een kakkerlak en wat spinnen na hebben we vrij weinig gezien, toch een lichte teleurstelling, want wie in de jungle zit wil toch graag iets zien van het wildlife, maar vanwege het seizoen hebben we die dus niet echt gezien. En om heel eerlijk te zien waren we met z’n alle blij dat we hier maar een nachtje verbleven, want de jungle is toch iets te primitief en spannend voor ons.

Zaterdag 9 juli 2016

Na een nachtje in de jungle zijn we na een uurtje rijden aangekomen in het prachtige ‘Port Douglas’ waar we eerst even lekker geluncht hebben en vanaf daar konden we ons huisje betreden. Dicht bij het mooie uitgestrekte strand, waar we in de middag nog even lekker van genoten hebben. Het windje was toch iets te fris en de zon ging alweer snel onder, dus na een snelle plons in het zwembad hebben we ons klaargemaakt voor een gezellig avondje in Port Douglas. We hebben heerlijk gegeten bij een exclusief restaurantje ‘Harisson’ en de avond afgesloten met een biertje en wijntje… en natuurlijk (dankzij de wifi hier) hebben we nog even de blog bij kunnen werken. Nu gaan we weer op tijd naar bed, want morgen worden we alweer vroeg opgehaald voor een tocht in het echte regenwoud.

Sydney en Cairns

Maandag 04 juli 2016.

Fit opgestaan na een lange en goede nachtrust beginnen we aan onze 2^e volle dag in Sydney. Om 12 uur hebben we afgesproken met Faye, Ron en Elaine. Wat klinkt dit hè? Het lijkt alsof we hier al jaren contacten hebben. Dit zijn de moeder van Leanne en haar broer en vrouw waar Fenne afgelopen maart anderhalve week heeft gelogeerd in Sydney i.v.m. de bruiloft van Tim, de zoon van Faye. Toen zij hoorde dat Fenne en haar fam. een paar dagen naar Sydney zouden komen was het voor hun geen punt van discussie; we zouden en moesten elkaar ontmoeten. Ron had zelfs zijn golfochtend afgezegd: “then you know how much we love your daughter”. We werden opgepikt om 12 uur door 2 auto’s en na een snelle kennismaking reden we door naar een mooi plek aan de andere kant van de haven waar we zouden gaan lunchen. Daar hadden ze voor ons gereserveerd in een oude kazerne uit de 2^e wereldoorlog welke was omgebouwd tot een bijzonder mooi restaurant. Hier werden we zeer gastvrij onthaald. Nadat ieder zijn keuze had gemaakt van de luxe menukaart en de eerste drankjes waren ingeschonken werd er getoast op onze kennismaking en het weerzien met Fenne. Er was niet veel voor nodig om ons thuis te laten voelen in dit gezelschap. Ook al was ons Engels niet opperbest, opdat van Wouter en Fenne na, we begrepen elkaar prima en hadden zelfs dezelfde humor. Vooral Ron gaf regelmatig aanleiding tot lachsalvo’s. Na een kopje koffie als afsluiter werden er buiten nog een aantal foto’s genomen en reden ze ons naar de wijk Manly. Een chique buurt (wat ons deed denken aan de kust bij Cannes) gelegen aan de kust vanwaar we de ferry terug konden nemen naar het Opera-House. Dit deden we echter pas nadat de duisternis was ingetreden zodat we de skyline, Opera-House, Harbour Bridge, en andere highlights met de lichten konden bewonderen. Ondanks de koude wind op het bovendek was dit weer een prachtige tocht.

Door de drukte van duizenden, duizenden mensen liepen we weer terug naar ons hotel om ons weer op te frissen en erna nog wat te gaan eten. Tenslotte werd er door Fenne en Gerard, bij jawel jullie lezen het goed, Deli Franche, een poging gedaan om ons blog te voorzien van foto’s. En met kunst en vliegwerk is dat, zoals jullie misschien al wel gezien hebben, inmiddels gelukt.

Wederom een zeer indrukwekkende dag!

Dinsdag 05 juli 2016.

Omdat de weersberichten niet al te best waren hebben we onze geplande tocht naar de Blue Mountains uit ons programma helaas moeten schrappen. Een goede reden om nog een keer terug te gaan…hahaha. Hiervoor in de plaats kozen we 2 andere highlights.

We starten met een bezoek aan de Sydney-Tower. Na een virtuele 4-D tour door Sydney werden we met de lift naar 250 meter hoogte gebracht. Wat een overweldigend uitzicht over Sydney. Je ziet het op films, je leest het, maar nu stonden we er zelf. Weer dat onwezenlijke gevoel! Tegen alle verwachtingen in was het toch heel helder weer en was dus het uitzicht extra mooi. Heel wat foto’s zijn er genomen en Wouter kon zijn in Sydney aangeschafte GoPro volop gebruiken. Herinneringen voor het leven. Tevens hebben we een paar ansichtkaarten op de bus gedaan. Om dat op zo’n grote hoogte te doen is wel heel speciaal.

Omdat het uiteindelijk toch beter weer werd dan verwacht besloten we om hierna naar het wereldberoemde Bondi-strand te gaan. Bekend van alle films, een surfparadijs. Na gebruik gemaakt te hebben van het openbaar vervoer, in dit geval de bus, kwamen we na 12 haltes net voor zonsondergang aan op het strand. Maar het is vreemd te zien dat de zon niet in de oceaan ondergaat maar gewoon achter je op het strand richting binnenland. En dan ook nog zo vroeg op de dag. Het is hier winter dus om half 6 is het donker. Geen lange zomeravonden voor ons. Overigens surfers waren er genoeg te zien.

De “kerstverlichting” was hier en daar aanwezig en op de boulevard was zelfs een ijsbaan gemaakt. Ook hier werd de GoPro weer volop uitgetest. De dag hebben we afgesloten met een bezoek aan een heerlijk Italiaans Restaurant “Macchiato”. Het eten was er heerlijk en ook de Corona’s vonden gretig aftrek. In een jolige bui keerden we terug voor de laatste keer in Sydney naar ons hotel.

Woensdag, 6 juli 2016.

Vandaag vliegen we van Sydney naar Cairns en zijn inmiddels al halverwege van onze droomvakantie. De tijd vliegt en nu al zitten we vol met indrukken, herinneringen en ervaringen die we nooit zullen vergeten. Koffers weer gepakt, uitgecheckt bij het hotel, taxiritje naar vliegveld, daar weer ingecheckt en inmiddels met een half uur vertraging hoog in de wolken voor een vlucht van 3-4 uur op weg naar het Great Barrier Reef en het tropisch regenwoud. Wat staat ons nog allemaal te wachten?

Vandaag zijn we in ieder geval vroeg van start gegaan om een geweldige tocht door het Great Barrier Reef te maken, maar die verhalen volgen nog.

Sydney

Sydney 2-7-2016
Na goed uitgerust te hebben en door de vriendelijke receptioniste geadviseerd te zijn om zeker in de zomer terug te komen gingen we nu met zijn vieren op weg naar het vliegveld. Alles was weer prima geregeld en verzorgd. (Slobodan bedankt!) Na een vlucht van ongeveer 4 uur zijn we aangekomen in de wereldstad Sydney. Inmiddels zijn we weer 2 uur verder in de tijdszone en is het tijdsverschil 8 uur met Nederland. Prachtig om te zien in het vliegtuig hoe je de avond versneld tegemoet vliegt. De stewards en de stewardessen waren ook zeer vriendelijk en namen alle tijd voor a small talk. Na ingecheckt te hebben en de spullen gedropt te hebben in een eenvoudig maar goed hotel in de buurt van Chinatown zijn we de stad nog even gaan verkennen… echter het was zaterdagavond, dus heel Sydney liep vol met uitgaansgasten… Je keek je ogen uit;wat eendiversiteit van mensendie er rondliepen. Het leek wel alsof al die 4,9 miljoen mensen opéén plek waren. Dus na een kleine versnapering bij, je gelooft het of niet, Mc-Donalds toch maar weer snel terug naar het hotel.

De volgende dag (03 juli) gingen we vroeg op pad om de stad te verkennen en dat was overweldigend. Woorden schieten tekort om te verwoorden wat deze wereldstad voor een indruk maakt op ons alle 4! De foto's spreken voor zich. What a city!

'Harbour Bridge'

' The Opera House'

'The skyline'

'Circular Quay'

'Private water taxi'

'Macquarie Point'

'broer en zus'

'vader en dochter'

Bridgetown, Margaret River en Perth

Donderdag 30 juni; Margaret River

Na een koude, heel koude nacht in Bridgetown zijn we weer vroeg uit de veren. Er staat weer een dag vol met plannen op het programma. Na 5 minuten lopen we alweer in het buitengebied van Bridgetown. Een prachtig idyllisch plekje onder de houten brug waar Wouter hoopt zijn eerste alligators te zien.

Helaas…….maar wel veel andere dieren en vogels. Hierna vervolgens we onze reis over heuvelachtige wegen door oneindige bossen. 2 uur lang komen we bijna geen kip tegen, oh ja af en toe een dode kangoeroe die gesneuveld langs de weg liggen. De gevolgen van bosbranden zijn regelmatig zichtbaar.

Dan bereiken we het beroemde wijngebied Margaret River. Een typisch Australisch plaatsje met relaxte locals waar Wouter ontdekt dat ze bij de winkel Target Wifi hebben die goed en snel is en niets kost. Daar heeft hij zijn plekje gevonden en Sanne wordt vroeg in de morgen wakker geskypet. Wij verkennen het stadje, doen wat kaarten op de post en pikken Wouter weer op en gaan dan richting de kust waar een waar surfparadijs moet zijn vanwege de fantastisch hoge golven: Margaret Surfing.

Wat een fantastisch uitzicht, na aardig wat foto’s te hebben geschoten zijn we uiteindelijk weer doorgereden op zoek naar een Winery waar Fenne in december met haar Host-family al was geweest. Het duurde ff voordat we het hadden gevonden maar toen hadden we ook wat! Aan een meertje in het zonnetje (af en toe een drup) hebben we heerlijke Australische “tapas” gegeten.

Wederom bediend door opvallend relaxte gastvrije Australiërs. Hierna stond Cape Naturaliste op het programma maar intussen werd het ons duidelijk dat de avond hier vroeg valt en dat we keuzes moeten maken tijdens onze vakantie v.w.b. onze plannen. We hadden nl. ’s avonds alweer met Lisanne afgesproken, een collega Au pair, en inmiddels een dikke vriendin van Fenne, om samen wat te gaan drinken en churros te gaan eten. Omdat de plaatselijke Football Club de West Coast Eagles een wedstrijd speelde stonden de pubs overal bomvol met supporters. Uiteindelijk vonden we een plekje en onder het genot van een drankje was het mooi om te zien hoe goed de dames het met elkaar konden vinden. Na afscheid te hebben genomen van Lisanne hebben we Fenne weer “thuis” afgezet. Maar voordat het zover was kwamen we uit, je gelooft het of niet, bij een alcoholcontrole en Gerard moest blazen. Wat een mazzel dat ie maar 1 biertje gedronken had, waarvan Wouter ook nog eens de helft had opgedronken. Toch was het wel ff spannend of het wel goed ging. Voorin in de auto stond ook nog een gekochte fles wijn en achterin een Six pack bier. Na 5 seconden ging het sein gelukkig op groen, pfffffff en rijden maar weer! Thuis hebben we er nog maar 1 op gedronken en vielen we erna weer als 4 blokken in slaap.

Vrijdag 1 juli.

Een stralende zonnige dag, vandaag mochten we met de tweeling Oliver en Noah, Fenne en Leanne mee naar het baby zwemmen. Tevens voor ons de eerste ontmoeting live met de familie. Wat bijzonder om dit mee te mogen maken.

Wouter koos ervoor om naar het strand te gaan omdat we later op de dag ook nog echt op bezoek zouden gaan.

Daar zaten we dan in het zwembad met 2 muppies op onze schoot. Hoe onwerkelijk voelde het aan maar ooo zo leuk. ’s Middags zijn we naar het Inside Whiteman park net buiten Perth gegaan om vooral te gaan knuffelen met kangoeroes, koala’s en wombats. Een ontzettend leuke ervaring om ze te zien, aan te mogen raken en te voeren. Als het aan Wouter had gelegen had hij ze allemaal in zijn koffer mee naar Venlo genomen. De selfies spreken boekdelen.

Met een zak vol cadeau’ s, in Nederland bij elkaar gezocht, arriveerden we rond half 5 bij de familie. Met open armen werden we ontvangen en werd het ons nogmaals duidelijk in wat voor een warm nest Fenne de afgelopen maanden heeft mogen vertoeven. Een tafel vol lekkernijen stond klaar, waaronder Lemington cake. Dit is een typisch Australische lekkernij met chocolade en kokos en natuurlijk cake. Met handen en voeten en met hulp van Fenne en Wouter, die toch een heel aardig woordje Engels spreekt, hebben we elkaar een beetje leren kennen.

Onze typische Nederlandse cadeau’s, waaronder kaas, kaasschaven en leesboekjes van Jip en Janneke en Miffy (Nijntje) werden enthousiast ontvangen.

Na een laatste “hug” en de belofte om zeker een keer naar Nederland te komen ( en Venlo echt wel zouden kunnen vinden) werd er afscheid genomen. Fenne bleef bij hun slapen voor voorlopig de laatste keer en wij gingen naar ons appartement. Uit alles bleek dat ze elkaar heel erg zullen gaan missen en dat het definitieve afscheid over 2 weken heel dubbel zal voelen. Nog eens extra werd ons in het oor gefluisterd door Leanne en Damien : “you can be very proud of Fenne!!” Dat steek je maar in je zak Fen!!

(geplaatst 03.07.16.midden in Sydney op een hotelkamer met zwakke wifi, vandaar ......)